Al 3 dagen in Adana bij mijn oma thuis.Heerlijk om hier weer te zijn.Het was toch alweer 3 jaar geleden. Hoe stoffig en druk Adana ook is, hoe waaaaaanzinnig warm enhoezichtbaar oneerlijk wanthet verschil tussen arm en rijk zo tastbaar, wat houd ik van deze stad! En van de mensen! Het voelt echt alsthuiskomen. De plotselinge keiharde klap hittedie je krijgt als je het vliegtuig uitstapt (echt op dag 1 was het 38 graden), de rare mannetjes die met witte mondkapjes voor je een formulier laten invullen waaruit moet blijken of je varkensgriep hebt (hier heet het nog gewoon VARKENSgriep en niet de Mexicaanse) en de kille douanebeamtes die getraind zijn je het gevoel te geven dat ze je elk moment kunnen opsluiten (als ze je al zien) doenme direct rechtsomkeert willen maken het vliegtuig weer in. En dat zegt nogal wat want ik haat vliegen. Maar zo gauw je de paspoortcontrole voorbij bent, het plakkerige gevoel al begint te wennen en ik die tientallen hoofden met lieve zoekende blikken tegen het raam geplakt zie begint dat fijne gevoel. Want tussen die vele hoofden vind ik van ver, terwijl ik met 1 oog de bagageband in de gaten houd die o zo bekende hoofden: mijn oma met een big smile, mijn nicht met betraande ogen, haar zoontje al zo groot en mijn tante met een peuk in haar mond uitbundig zwaaiend. Zo fijndat moment.

3 Dagen hier vooral bezig geweest met dingetjes regelen voordat onze reis naar het dorp begint. Het is me niet gelukt internet op mijn laptop te regelen (niemand snapt hier apple) maar wel via mijn gsm op mijn ooms laptop. Nou maar hopen dat dat gaat werken straks...

Het is zover. Ik ga researchen voor de documentaire die ik maak over de liefdesgeschiedenis van mijn oom en tante in Enschede.Hun verhaal begintin een klein Koerdisch dorpje bij Kayseriin de bergen.Ook de geboorteplaats van mijn oma, opa en vader. Mijn oma wordt mijn producer (zij kent het gebied en de mensen), mijn oom de chauffeur en mijn klankbord... Een bijzonder project want het voelt ook echt alsof ik terugga naar waar mijn roots liggen.

Ik heb ongeveer 2,5 week om te researchen in de dorpen in de buurt van hun geboortedorp eninde stad Kayseri. Peter Brugman (camera) en Diego van Uden (geluid) komen op 9 juni aan. We gaan 5 dagen draaien. Keuzes maken dus...

Over 10 min stappen we in de auto. Geen idee wanneer ik weer kan schrijven. Misschien gaat het wel helemaal niet lukken een blog bij te houden, geen idee...

Het voelt nu al als een avontuur dit...

:-)

Gül