De sfeer rondom en in de dorpen vangen is voor de film belangrijk. We beginnen dan ook onderweg richting dorp met het filmen vanuit de auto: een jongen op een ezel, veranderende landschap en mensen werkend op het land.

Omdat mijn oma een goede verteller is, een zeer goed geheugen heeft en mijn tante als jong meisje al heel goed kende, mag zij in het vervallen dorp bij de restanten van het ouderlijk van mijn oom en tante herinneringen ophalen over vroeger; hoe leefden zij als pasgetrouwd stel, hoe was mijn tante toen, waar droomden zij als meisjes van? Omdat er zo weinig van het dorp over is moet zij een tijdje zoeken voor zij de plek vindt. Bizar tafereel. Ze laat zien hoe het huis liep, hoeveel kamers het had, waar ze sliepen en vertelt over hoe ze leefden. Wat moet dat zwaar zijn geweest.

Het is de laatste filmdag vandaag. De tijd is gevlogen echt. Vandaag gaan we de scènes in het lager gelegen dorp Alayli eindelijk filmen. De zussen Safiye en Fikriye gaan brood bakken terwijl zij een klaaglied zingen over het leven van mijn oom en tante.

Buiten zittend op de grond rolt de één zingend en half huilend het deeg uit en bakt de ander (ook huilend) het brood op een grote hete ronde plaat. Zoals velen van die generatie kunnen zij het verdriet er met klaagzang uitgooien en even later na tranen met tuiten toch gezellig over andere dingen praten. Zoals over hun eigen liefdesleven. Ze grinniken en giebelen samen.

Tijdens de zonsondergang komen de herders van ver bovenop de berg terug met hun kudde geiten. Mijn oom werkte lang als herder in het dorp (en mijn vader ook trouwens). Die kudde en herders filmen was tot nog toe nog niet gelukt. Net als we willen bijkomen met een kop koffie zien we de geiten bovenop een berg aan de overkant langzaam grazend afdalen. We besluiten dat dit belangrijker is dan die bak koffie die we eigenlijk zo hard nodig hebben. Zo’n opluchting dat dit op het allerlaatste moment toch gaat lukken. We maken gedrieën de klim tot we bij de kudde zijn. Dat is zwaar met al die spullen en helemaal na zo’n zware dag. De jonge herder met wie ik al eerder een keer mee was geweest tijdens de research wil eerst niet gefilmd worden omdat hij verlegen is. Het duurt even om hem over te halen maar gelukkig geeft hij toe. Met een prachtige oranje zonsondergang op de achtergrond filmen we op die berg de herder en zijn kudde geiten. Om stil van te worden.

Het is duidelijk dat de golf paarse bloemen die bergen zal overnemen al heel dichtbij is… De eerste paarse stukken zijn al te zien op de berg aan de overkant. Helaas gaan wij het hoogtepunt niet meemaken terwijl we filmen. Maar ik krijg een idee van hoe het er over zo’n 10 dagen zal uitzien hier. Hoe mooi zou het zijn als we dat konden filmen!!! Jammer.

We zijn die avond pas heel laat klaar met draaien want we proberen nog zoveel mogelijk scènes te halen. En dat lukt. Diego en Peter, echt heel erg bedankt! Jee, wat hebben jullie doorgebikkeld! En wat is de tijd hier hard gegaan.

De volgende dag zitten we slapeloos aan het laatste ontbijt in de patisserie om de hoek bij het hotel. Ik ga dan de nieuwe tickets uitprinten terwijl de heren verder inpakken. De Fiat Doblo heeft het gelukkig tot vandaag gered, nu hoeft hij ons alleen nog langs de douane voor de stempels en daarna naar het vliegveld te brengen. Onze Doblo blijkt ook een bikkel want hij redt het ondanks alles! Oma gaat die dag direct door naar haar broer in Kayseri die geopereerd is aan zijn been. Peter en Diego stappen –na lang gedoe bij Turkish Airlines omdat zij weigeren Peter’s cameratas als handbagage te accepteren– in het vliegtuig. Ik pak de bus naar Adana waar ik 10 dagen familie ga bezoeken en hopelijk veel ga uitrusten.

Ook zal ik daar alvast wat research doen want eind augustus gaan we dit filmavontuur weer aan maar dan in Adana!