De een na laatste dag van draaien begint weer in de getto in Develi. We rijden langs de plek met het paard maar die is helaas nog leeg. Ik vraag het aan een vrouw op de weg. Ze zegt dat het paard van haar was en dat ze het heeft verkocht enkele dagen geleden. Ik kan het bijna niet geloven, een paar dagen geleden! Aan wie? Waarom? Het paard was heel oud! Ik ben bezorgd. Ze zegt dat ze het heeft verkocht aan een man uit een dorpje in de buurt die er af en toe op zou willen rijden.

Heel toevallig stopt er op dat moment een auto met een ietwat norse man. Ik vertel hem over de situatie. Hij zegt dat het zijn kennis is die het paard heeft gekocht. Ook weer toeval. Als ik hier over een uurtje terugkom (nadat we Ali amca hebben gefilmd) zal hij die vriend samen met mij bellen. Er is dus hoop…

Ali amca en zijn vrouw zitten voor het huis. Melek teyze heeft overgegeven, ze is erg ziek. Ze wachten op de taxi die hen naar het ziekenhuis zal rijden voor nog meer onderzoeken. Vreselijk. We blijven niet lang en gaan de buurt maar in om de sfeer daar te filmen.

De man houdt woord en is inderdaad op de plek waar het paard had moeten staan. Hij zegt dat hij zijn kennis al heeft gebeld en dat die man het paard komt brengen. Ik ben blij dat ik het paard nog eens kan zien. Tijdens het wachten worden we steeds meer een bezienswaardigheid. Kinderen komen erbij staan, buurtbewoners vragen wat we doen (Zijn jullie goud aan het zoeken? HUH?) en iemand wordt boos en zegt dat ik toestemming had moeten vragen bij de gendarme om hier te mogen filmen. Ik begin een beetje onrustig te worden.

Dan komt ineens het paard aangereden. Maar hij lijkt kleiner en is duidelijk dunner; ik zie zijn ribben. Op het witte paard een dikbuikige man, donkergebruind door de zon, een lelijke grimas en negatieve uitstraling. Echt zo’n bad guy uit een slechte Turkse actiefilm! Heeft deze man ons lieve witte paard gekocht? Ik voel me slecht. Heel slecht. Arm lief paard. Zulke mooie ogen, zo’n lief blik. Ik aai en praat even tegen hem. Hij staat voor zoveel symboliek vind ik. Ik verman me en ik ga door met het oorspronkelijk idee. We gaan de scène met het prachtige witte paard in de getto gewoon filmen. Geen dikbuikige bad guy die ons tegen houdt! Kids uit de buurt doen mee, oma houdt de omstanders stil en het paard is geduldig met ons. Na zo’n 5 takes staat het erop. Ik bedank iedereen en vooral witte paard en we rijden richting dorpen.

Onderweg rijdend door het prachtige landschap zien we in een veld een verlaten roze huisje met witte teksten erop gekalkt. ‘IK BEN VERLIEFD’, schreeuwt het. Ik stap op de rem. We stappen uit en vinden het alle drie echt mooi. Al stond het niet op de planning, dit gaan we draaien. Dit is een cadeau lijkt wel. Terwijl we filmen komen van ver 2 jongeren aangelopen. Wat we aan het doen zijn. Ik vertel dat we filmen vanwege de teksten op het huisje. Of hij weet wie dit erop heeft gekalkt? ‘IK!’, roept hij trots. Echt ongelooflijk. Een nog groter cadeau. Deze 16 jarige Berat blijkt zo verliefd op ene Meltem dat hij –omdat hij het haar niet durft te zeggen- het uitschreeuwt op muren. Hij zingt (heel schattig) een liefdeslied voor zijn Meltem en vertelt bibberend van de zenuwen over wat hij voor haar voelt. Echt een bijzondere jongen die Berat. Hij nodigt ons thuis uit maar wij moeten verder. Verder richting dorp…

Mijn oma is al dagen regieassistent (of zoiets). Ze helpt me met van alles, ze wacht soms uren rustig af, houdt mensen stil, houdt mensen bezig terwijl wij filmen of doet zelfs een keer een interview in het Koerdisch. Mijn superoma, wat een vrouw!

Vanmiddag is zij eindelijk aan de beurt om gefilmd te worden. Weken geleden betrapte ik haar terwijl zij een lied aan het zingen was voor de bergen waarin zij de bergen haar verdriet toezong; verdriet over verloren liefde, over de ziekte van mijn tante, over heimwee. Ik vraag haar dat weer te doen, te zingen voor de bergen. Vroeger toen meisjes niet mochten vertellen van wie zij hielden omdat dat een zonde was, vertrouwden zij de bergen hun geheimen toe denk ik. Daarom past deze scène prachtig in de film vind ik. En mijn coole oma doet het alsof ze iedere dag voor een camera staat. Ze is een natuurtalent.

In het dorp staat nog maar 1 huis en dat is het ouderlijk huis van mijn tante. Van de vrouw die er nu alleen woont met haar zoon (de laatste 2 bewoners van het dorp!) krijgen we eindelijk toestemming om het huis ook van binnen te filmen. We moeten wel opschieten zegt ze. We filmen de stallen, de keuken, de woonkamer. Het is er oud, armoedig en vervallen. Maar ook prachtig karakteristiek. Ergens voel je vroeger in het nu.

Die avond gaan we weer (voor de 4^e keer) eten in hetzelfde restaurant: Elbis in Develi. Als we binnenkomen staat onze tafeltje al klaar met verlengsnoer voor de laptop. We kunnen ons gefilmde oogst van die dag inladen en terugkijken. Elke avond maken zij hier een nieuwe vegetarische verrassing voor Diego en de heerlijkste meze’s. En vanavond een schaal fruit met een brandend kaarsje voor oma. Vorige week was ze immers jarig. Oma straalt echt; helemaal als ze de Chanel No5 krijgt die Peter en Diego van het vliegveld hebben meegenomen. J