Wat vliegt de tijd, het is al dag 4 en we moeten nog zoveel filmen. Ik schrap wat in het script maar dan nog… We besluiten -omdat het anders echt jammer is- een dag langer te filmen dan gepland. Dus niet 5 maar 6 dagen. Diego verzet een afspraak, Peter kan gelukkig en Sophie van Serious Film boekt de tickets om.. Echt fijn dat dat lukt. Schrappen in het script doe ik toch maar iets minder rigoureus.

We stappen in onze Doblo en rijden de mooie route van Develi naar onze dorpjes in de bergen. De vele kleurige bloemetjes aan de kant geven weg dat het hier nog lente is. Omdat de lente als seizoen heel belangrijk is in de film (want mijn oom zegt altijd dat hun leven in het dorp de lente van hun liefde was) filmen we de bloemen. Met de prachtige nog met sneeuw bedekte vulkaan Erciyes op de achtergrond vangen we rode klaprozen, paarse bloemen en in rijen heen en weer zwaaiend groen graan. Oma blijft op de achtergrond en maakt foto’s want de omgeving is adembenemend mooi.

We rijden verder. De turbo van de auto is stuk en we rijden met 15km per uur berg op! Ach ja, repareren zou te veel tijd kosten dus we doen het er mee. Dichterbij het dorp in berglandschap graast een kudde koeien. We stoppen om te filmen. De koeien kijken ons nieuwsgierig aan als we hen naderen. Net als we beginnen te draaien begint het dreigend te donderen. Het wordt grauw. Dan, daar op die berg met de koeien onder donkere wolken, klinkt heel in de verte een zacht gezang. Het is de roep van een muezzin tot gebed. Het is heel vreemd, bijna magisch, omdat je het totaal niet verwacht daar.

Het gedonder slaat om in regen als we doorrijden. Dat is voor het filmen in ons dorp verschrikkelijk onhandig. Eigenlijk kunnen we beter terugrijden en filmen wat we in de stad moeten filmen. Ik hoop dat we Ali amca –de broer van mijn tante- telefonisch te pakken krijgen en vanmiddag bij hem kunnen filmen in Develi. Dan schuift het filmen van alle scènes in het dorp op naar de volgende dag(en). Als we Ali amca te pakken krijgen EN hij blijkt thuis, dan moeten we sowieso waar we ook zijn en wat we ook filmen zo snel mogelijk gaan. Want Ali amca filmen is het lastigst; zijn vrouw is ziek en ze gaan ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Maar ’s ochtends kreeg ik hem thuis niet te pakken en ik trek de conclusie dat ze dus nog in een ziekenhuis zijn. Hier in de bergen doet onze telefoon het niet dus wordt het lastig. We rijden door richting dorp. Het begint keihard te regenen. Aan de kant van de weg een grote schildpad. De regen klettert op zijn schild. Dat moeten we hebben.

In de stromende regen stappen we uit en tot we doorweekt zijn staan we gebogen voor het diertje te wachten met draaiende camera in de hoop dat hij een paar stappen gaat zetten. Maar ja; zou jij als je veilig in je schild verborgen zat gaan lopen als je die 2 mensen en een enorme bakbeest van een camera ziet staan? Nee dus. Pas wanneer wij doorweekt terug in de auto zitten, steekt het beestje traag de weg over. Hij wordt bijna overreden door een auto. We houden allen ons hart vast. Diego stapt snel uit om de schildpad een handje te helpen bij het vinden van een veilig plekje aan de kant…

Het blijft slecht weer. We besluiten in het dorpje Alayli bij de familie Acar (waar ik weken heb gelogeerd) te lunchen. Vanaf daar zal ik Ali amca bellen. De Acar’s zijn in rep en roer als we aankomen. Waar we zijn al die tijd? Dat we wel even had mogen laten weten dat we komen want dan hadden ze gekookt. Dat ze zich zorgen hadden gemaakt. Dat we moeten blijven, dat ze gaan koken, of we blijven logeren enz… Maar helaas, wij hebben haast en zouden het heel fijn vinden als we hier koffie en een broodje kunnen krijgen. Ondertussen bel ik met hun telefoon Ali amca. En onverwacht blijkt hij ook nog thuis. Ik ben zo blij. Omdat ik dacht dat het waarschijnlijk niet meer zou lukken hem te filmen.

Onderweg naar zijn huis in de getto in Develi passeren we de plek waar het witte paard stond. Het groen is leeg. Geen paard! Ik snap er niets van en hoop dat het toeval is. Dat het paard even weg is gehaald maar er straks zal staan.

Thuis bij Ali amca blijkt zijn vrouw nog erg ziek. Ze weten nog steeds niet wat het nu precies is maar ze lijdt er al langer dan 20 jaar aan. Het is duidelijk dat we niet lang kunnen blijven, we moeten haast maken. Dus geen scènes helaas maar snel een interview. Mijn oma blijft bij zieke Melek teyze terwijl wij in de tuin (waar Ali amca zo trots op is) hem filmen. We praten over hoe hij -naar voorbeeld van zijn vader- hard was als broer voor zijn zusjes. Over hoe mijn tante aan mijn oom werd gegeven zonder haar iets te vragen en over de liefde natuurlijk. Het is jammer dat we niet de tijd kunnen nemen want dit is een interessante man. Ik hoop meer tijd te krijgen maar binnen gaat het steeds slechter met zijn vrouw. Het is tijd om te gaan. We stoppen met filmen en zijn al blij met dit gesprek. Wel vraag ik hem nog of we de volgende ochtend eventjes terug mogen komen om hem werkend te filmen. Geen probleem.

Op de weg terug helaas nog steeds geen wit paard. Ik moet weten wat er met het paard is gebeurd. Die avond en nacht laat het me niet meer los.