Op dag 3 zullen we Dursun amca filmen. Met hem gaan we naar de vervallen begraafplaats van Derebasi. Onderweg zullen we praten over de liefde. Als we in Gomme aankomen blijkt hij nog te slapen omdat hij die nacht vanwege nierpijn niet heeft kunnen slapen zegt zijn vrouw. In Gomme worden veel nieuwe huizen gebouwd. Er is een terugtocht gaande van mensen die ooit het dorp verlieten voor een beter leven. Dat betere leven blijkt nu op hun oude dag toch in hun oude dorp te liggen. Tegenover Dursun amca’s huis werken arbeiders (allen kennissen) aan zo’n huis. We filmen een kudde geiten die komt grazen. Ik vraag op de bonnefooi of de werkers mijn oom Cemal kennen. “Natuurlijk, wij zijn allemaal kinderen van hetzelfde dorp!”, wordt er geroepen. Mijn vraagstelling tijdens het zware werk resulteert in een gesprek over de liefde met een man die op zijn 13^e werd verloofd met een nog jonger meisje. Hun verstandshuwelijk werd liefde zegt hij, hij houdt nu nog zielsveel van haar. Hij zingt een couplet van een Koerdisch liefdeslied. Een oude vrouw sist af en toe dat ik moet kappen met de mannen van het werk houden. Ze lacht er lichtelijk bij maar is duidelijk serieus.

Dursun amca is wakker en vind het geweldig dat een buitenlandse cameraploeg hem komt filmen. Gelukkig roept hij net als anders een paar keer ‘Vay dünya vay!’ (“Och wereld, och!”) Hij leest uit zijn oude schrift de tekst voor die mijn oom Cemal erin schreef jaren en jaren geleden. Daarna gaan we wandelen richting dorp en begraafplaats.

Onderweg ineens een vreemde en vieze geur. Dursun amca roept dat er al dagen een kadaver ligt te rotten aan de kant van de weg. Het blijkt een marter. Het lijkje is half vergaan maar toch mooi vind ik; het ligt in een bedje van eigen dons. Dursun amca gaat verderop in de schaduw onder een boom zitten wachten terwijl wij filmen. We filmen het dier en Diego neemt het geluid op van de vieze vliegen die het lijk helpen vergaan. Ik kan Dursun amca niet echt uitleggen dat ik de symboliek zo prachtig vind. Hij mompelt van afstand onbegrijpend ‘vay dünya vay’ terwijl hij ons bezig ziet. Wat moet hij wel niet denken…

Dursun amca is wederom lekker een flapuit en schreeuwt als we verder lopen dat mijn ouders gek zijn dat ze zijn gescheiden. Scheiden is een grote zonde. We gaan even zitten kletsen met het stromende beekje op de achtergrond. Dursun amca laat zich geen tweede keer vragen een couplet van een liefdeslied te zingen. Wat couplet? Hij gooit zijn favoriete lied over de liefde er in zijn geheel uit. Liefde vindt deze man een grote deugd dat gepredikt moet worden. Dat is duidelijk.

We maken de klim naar de begraafplaats en hij zingt nogmaals zijn prachtige gebed. Het is zo’n karakteristieke man dat het gewoon mooi is. Aan het graf van mijn oma en opa, omsingeld door bergen, nu met Peter en Diego erbij, besef ik weer hoe bijzonder deze reis is. Werelden komen samen op de plek waar mijn voorouders begraven liggen.