Op draaidag 2 rijden we al filmend richting het dorpje Gomme. Omdat mijn oom en tante eerst in Turkije migreerden van het dorp naar de stad en later van Adana naar Enschede lijkt het ons mooi om al rijdend de weg en de omgeving te filmen. Zij hebben deze weg vaak gereden in hun leven. Het rijdend filmen is lastiger dan we denken vanwege de vele hobbels op de weg en onze logge auto. We zien de lente kleurig langs onze wagen voorbijtrekken. Rode klaproosjes en verschillende soorten gele bloemen langs sommige plekken. Helaas nog niet de paarse zee van bloemen die de bergen binnenkort schijnt te gaan overheersen. Ik blijf hopen op die paarse zee…

In Gomme gaan we naar oude Cafer Öndes en zijn vrouw Hatun. Hij is mijn tantes oom. Onderweg hebben mijn oma en ik de lijn van het gesprek goed doorgenomen want ik heb besloten dat mijn oma het interview in het Koerdisch mag doen. Hatun teyze uit zich nu eenmaal beter en natuurlijker in het Koerdisch. Het is een gok die ik neem.

Oma mag eerst bij anderen in het dorp thee drinken terwijl wij man en vrouw al werkend filmen. Voor hun huis in de tuin een enorme hoeveelheid mest. Terwijl zij brokken mest keert zodat de andere kant ook droogt in de zon, schept hij mest om. Wij hobbelen erachteraan. Het is wel duidelijk wie de broek aanheeft hier in huize Öndes; Hatun teyze commandeert Cafer amca rond. Ze vinden het even vreemd dat wij ze volgen maar laten het allemaal toe.

Het gesprek houden we op de veranda van hun huis; hij op de voorgrond zittend op de trap en zij op de achtergrond. Zo zie je de reactie van de een als de ander praat. Omdat het half Turks en half Koerdisch is, kan ik het aardig volgen. Eerst vraagt zij hen een liefdeslied te zingen. Hij komt er op geen een. Zij wel. Op de achtergrond zachtjes heen en weer wiebelend zingt zij met zachte stem een liedje over de liefde. Hij luistert aandachtig met fonkelende ogen en zijn gedachten gaan duidelijk mijlenver. Dan volgt een lief gesprek over de liefde. Ze zijn niet getrouwd uit liefde, hij was verliefd op anderen. Vele anderen uit verschillende dorpen, maar niet op haar. Nee, het was een verstandshuwelijk want zijn broer was getrouwd met haar zus. Net als mijn Cemal amca en Emine yenge. Terwijl het gesprek vordert, wordt het Turks wordt steeds minder. Als zij aan hun liefde denkt dan neemt zij hem iets heel groots kwalijk. De dood van hun pasgeboren kind lang geleden. Beide zijn erg ontroerd. Ik kan niet alles verstaan maar dit is prachtig eerlijk.

We filmen nog heel even door met Cafer amca alleen terwijl hij zijn groentetuin besproeit. Hij was immers de persoon die mijn tante de traditionele rode lint om haar middel strikte tijdens de bruiloft. Hij kan zich herinneren dat de twee altijd al heel gek waren met elkaar.

Tijdens de lunch zijn beide echt verrukt door het moment. Ze krijgen zelden bezoek en zijn erg eenzaam. Ze vinden het echt duidelijk een happening en genieten van de aandacht. Cafer amca is een oude ijdele man die het fijn vind in de belangstelling te staan. Ik moet hem beloven alle foto’s en de film op te sturen. Ze proeven voor het eerst smeerkaas en vinden net als wij het auberginegerecht uit blik verrassend lekker. Peter en Diego zijn de eerste buitenlanders die zij ontmoeten. Ze voelen zich vereerd. Zij straalt verlegen als ze een zoen krijgt van Diego.

Op de terugweg naar het hotel in Develi filmen we de voor mij meest symbolische plek richting dorp; de plek waar het oude bord staat dat vertelt dat het dorp nog maar 4km ver is. Daar op die plek waar de bergen echt prachtig zijn voel ik dat ik bijna in het geboortedorp van mijn voorouders ben…