Op filmdag 1 ontmoeten we Cemal Karakus en de zussen van mijn tante voor het hotel. We rijden achter ze aan naar het dorp. Ik hoop dezelfde scène te vangen als toen ik alleen met ze was. We gaan samen naar het kerkhof. De sfeer is meteen al goed. Fatma abla, de jongste zus van mijn tante, is als altijd heel verlegen maar toch ook op haar gemak nu merk ik. Ze grinnikt als ze een microfoontje krijgt opgespeld. Wie had dat ooit gedacht fluistert ze hardop, zoals ze eigenlijk bijna alles met zachte stem fluistert. Ze verbergt haar lach schuchter met haar hand.

Cemal Karakus en zijn vrouw Sariban hebben geen moeite met de camera. Ze zijn 2 dagen langer gebleven bij Fatma abla in Develi omdat ze mij willen helpen met de film die ik maak. Sariban abla lacht dat Peter en Diego haar Sylvia mogen noemen, zo werd ze vroeger in Duitsland genoemd door haar Duitse vrienden zegt ze. Ze vindt de aandacht duidelijk leuk.

We gaan naar de begraafplaats waar mijn tantes ouders liggen. Ik vind dit wel een mooie plek om met de beide zussen te praten over hun opvoeding als meisjes in het gezin. Over hoe ze -net als mijn tante- werden weggegeven aan hun man en over hun visie op de liefde tussen mijn oom en tante. Het is zwaar want warm en hoog. We hebben ons alleen geen van allen gerealiseerd dat acclimatiseren niet zomaar gaat omdat we zo hoog zitten met ijle lucht. We draaien onze eerstescènemet een geluksbeestje op het statief...

De drie bezoeken het graf van hun ouders en gaan gelukkig op in het moment alsof wij er niet zijn. Het gesprek met beide zussen is verrassend want zij blijken het huwelijk van mijn oom en tante niet erg rooskleurig te vinden. Cemal Karakus wil ik apart spreken met het dorp op de achtergrond. Tijdens het interview met de zussen komt hij ineens met grote ogen aangerend. Daar waar ik hem wilde interviewen zag hij een grote slang. Hij is vol adrenaline. Dat interview besluiten we daarom maar ergens anders te doen, op die plek wil hij in elk geval niet meer. Bovendien is het licht weg. Het licht is sowieso een probleem hier. Vaak te fel. Of ineens weg. Lastig…

We rijden naar het dorp om het interview daar te doen maar gaan eerst lunchen. In Derebasi, het dorp waar iedereen geboren is en waar nog maar 1 huis staat, pakken we de lunchtas uit. Picknicken met watermeloen, vers brood, kaas en een Turks auberginegerecht uit blik. Het smaakt goed. Dat blikvoer verrassend beter dan ik had gedacht… De drie moeten al best snel weg dus haast is geboden na de lunch. Op de plek waar Cemal Karakus werd geboren praten we over de liefde. De liefde die hij volgens hem zelf nooit heeft gekend. Hij raakt me als hij wijst naar een berg en zegt: “wat liefde? Toen mijn eigen bruiloft hier op deze plek aan de gang was, was ik schapen aan het hoeden daar op die berg. Van afstand hoorde ik de muziek van mijn eigen bruiloft en jij hebt het over liefde?”.

Die dag stoppen we wat eerder dan gepland met filmen. We zijn moe en besluiten dat we beter de volgende dag fris kunnen beginnen aan de tweede dag. Wel eerst nog het shot maken van prachtige blauwe vlinders die hun dorst lessen bij een beekje.

Onderweg terug richting hotel stoppen we in het dorpje Gomme voor een kop koffie. We worden spontaan uitgenodigd door een vrouw en haar kleinzoon. Of we willen eten, blijven slapen, douchen? Wij willen eigenlijk alleen een bak koffie om bij te komen. Tijdens het wachten daarop sukkelen we allemaal in slaap. Allemaal behalve oma.