Op 9 juni komen Peter en Diego aan op het vliegveld in Kayseri. Anderhalf uur eerder krijg ik de sleutels van de witte Fiat Doblo overhandigd op het parkeerplaats van het vliegveld, teken ik het huurcontract en betaal de volle mep contant. Gelukkig, de auto ziet er goed uit. Ik check of er een reserveband is en start de auto, rijd een klein rondje en lees alle kleine lettertjes. Ik eis dat zij de extra verzekering betalen aangezien hij daar nu pas over begint (15EU per dag). Veel praten en hij geeft toe. Mooi, tot nu toe loopt het allemaal.

Mijn oma en ik gaan in de wachthal zitten om tijd te doden. Net als mijn oma op een bankje gaat liggen om even bij te slapen belt Peter. Ze blijken een half uur eerder geland dan gepland maar komen de douane met camera, geluidsspullen en alle andere apparatuur niet door omdat ze een stempel missen in de documenten. Ik kom eraan zeg ik snel. Dat blijkt minder makkelijk dan ik denk. Nog eens heel veel praten zorgt ervoor dat ik eindelijk naar de aankomsthal mag waar de mannen bij hun spullen wachten. In Istanbul hadden zij een tussenlanding en daar hadden zij volgens de Turkse douanebeambte een stempel moeten halen om al die filmspullen officieel het land in te voeren. Zo ook als ze weer vertrekken. Juist dat hadden de mannen nagevraagd voor vertrek bij Turkish Airlines die hen op het hart drukten dat ze deze stempel echt ook op het vliegveld in Kayseri konden krijgen. Nou, mooi niet dus. Waar wel? Ergens MIDDENIN Kayseri bij de douane. Peter en Diego mogen het land wel in maar hun spullen niet zonder die invoerstempel.

Een taxichauffeur rijdt voor onze gehuurde Doblo uit naar de douane in Kayseri om de stempel te halen. Gelukkig zijn zij nog open en behulpzaam. Officieel mogen zij die stempel niet zetten voordat zij alle spullen ook stuk voor stuk hebben gezien vertelt de aardige man. Wat dus onmogelijk is omdat die spullen het vliegveld niet af mogen voordat de stempel is gezet lach ik terug. Wat een onzin. Gelukkig ziet de douanebeambte deze onmogelijke regel door de vingers. Nog veel gelukkiger checkt Peter als we weer in de auto zitten de documenten en ziet dat de stempel op een verkeerde bladzijde is gezet. We hollen we net op tijd terug. Nou ja, anderhalf uur later zijn we met stempels in de papieren terug op het vliegveld om de spullen te halen.

We laden de spullen in de Doblo. Het zijn meer spullen dan ik dacht, gelukkig past het er allemaal net in. Ik ben blij dat ik op het laatste moment heb afgezien van een chauffeur inhuren. Ipv daarvan heeft mijn Özgür dayi wat langer als chauffeur gespeeld tijdens de research en mij vaak laten rijden zodat ik zekerheid krijg in rijden in Turkije en de wegen van dorp naar dorp leer kennen. In deze auto had in elk geval niet nog een persoon gepast. We laden in en sluiten de achterdeur. Althans, dat proberen we. Het slot blijkt lam en sluit niet. Wat we ook proberen het lukt niet. Ik baal van mezelf, had er niet aan gedacht ook de sloten van de auto te checken.

Ik bel de verhuurder en ben blij als hij zegt dat hij ‘een vriend’ stuurt naar het restaurant in Kayseri waar we even willen bijkomen voor we naar het hotel rijden. Terwijl we eten zal die vriend het slot laten repareren en de auto terugbrengen. Goede service denk ik. We laden de spullen uit en gaan eten op het terras. De blijdschap duurt niet lang. We wachten en wachten. Niemand. Ik bel. Iemand blijkt lang te hebben gewacht en is weer weggegaan. Dat kan niet. Er blijken 2 vestigingen van die restaurant te zijn. De man zegt dat hij iemand stuurt. We wachten en wachten. Ik bel. Die man kan geen vervoer vinden. Of ik zelf naar de garage wil komen. Nee want wij staan hier met al die spullen en zijn moe en moeten nog bespreken. Dus we wachten en wachten. Niemand. Ik bel boos. Zo gaat dat nog even door. Het wordt schemerig en wij wachten nog. Ik bel en hoor dat de man die ons komt helpen echt geen vervoer kan vinden, of ik een stuk zijn richting op wil rijden. Het is inmiddels 21:00 geweest en we zijn 3 uur verder. Ik ga dus maar rijden want anders gaat het duidelijk niet gebeuren. Oma rijdt mee. Peter en Diego wachten met de spullen bij het restaurant.

Die vriend in Kayseri vinden blijkt niet makkelijk. Uiteindelijk na lang gezoek stapt een bebaarde oude man in. Hij wijst de weg naar een gebied met veel garages, een lange rit. We zijn net op tijd, de meeste garages dicht behalve die van zijn vriend. 4 Mensen buigen zich 2 uur lang over dit niet werkende slot. De sfeer is om te snijden. Ik blijf erbij staan en kijk toe wat er precies wordt gedaan en gezegd want ik vertrouw er niets van. Dat de bebaarde man alles bagatelliseert irriteert me mateloos. “Dit is een auto uit duizenden, zo’n klein mankementje is toch niets!” “Ach, zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Er zijn mensen die sterven van de honger”. “Ach dochter, maak je niet druk. We lossen het vast wel op”. ‘Aaaargh! IK BEN JE DOCHTER NIET!’ wil ik schreeuwen. Maar ik houd me zo goed als ik kan in. Iedereen die mij goed kent weet hoe ik wél heb gereageerd denk ik.

Mijn oma komt erbij staan om te bemiddelen want na anderhalf uur was ik het wel zat. Ik wil nu weg en huur morgenvroeg wel een andere auto. De man stopt net op tijd met bagatelliseren want ik sta op het punt zijn baard een centimeter langer te trekken. De mannen die aan het slot werken geven mij gelukkig gelijk waardoor ik iets meer kan eisen van mijn geduld. Ik geef de hoop bijna op en ben flink chagrijnig als het eindelijk voor elkaar is. Sta ik daar rond middernacht met mijn oma bij een garage met alleen maar mannen op een verlaten industrieterrein. En Peter en Diego op een terras boven op een berg in het donker en kou met alle spullen. Lekker begin dit.

Ik ben blij als we de spullen bij het restaurant weer kunnen inladen maar voel me ook rot omdat we allemaal zonder echte voorbespreking en met te weinig slaap de volgende dag moeten draaien. De mannen zijn die dag om 4 uur ’s nachts opgestaan en waren om 6 uur al op Schiphol! We moeten nog een uur rijden naar ons hotel in Develi. Eigenlijk zouden we al om 6 uur de volgende ochtend rijden naar het dorp om Cemal Karakus en de 2 zusjes van mijn tante te filmen op het begraafplaats. Onderweg verzet ik de afspraak naar 8 uur. Veel te korte nacht dus om de opnames te beginnen.