Na Ürgüp ga ik een paar dagen alleen naar het dorp. Zonder oma en oom. Ik slaap weer bij dezelfde mensen, Sükrü amca en Safiye teyze. Ze ontvangen mij zo hartelijk dat ik het gevoel in Ürgüp te willen blijven direct kwijt ben. Hun dochter Hicran is een paar dagen weg en ik neem haar plaats in zeggen ze. Zo voel ik mij ook de komende dagen; als hun dochter.

De dag nadat ik aankom is dag 1 van de begrafenisceremonies. Alle Alevitische dorpen in de omgeving die een dode betreuren dit jaar hebben de ceremonie 1 dezer dagen. Het dorp Alayli waar ik logeer is als eerste aan de beurt. Van overal komen mensen naar dit dorp om de ceremonie bij te wonen. Echt honderden mensen. Dat is veel als je bedenkt dat dit dorpje maar zo’n 30 huisjes heeft.

De families die iemand zijn verloren zorgen dat de honderden mensen een maaltijd krijgen. Ze hebben het groots aangepakt. Grote teilen met salade, enorme potten op het vuur met lamsvlees en potten met rijst. Terwijl het eten wordt bereid ontmoeten mensen elkaar en kletsen ze bij, velen zien elkaar eens per jaar tijdens zo’n ceremonie. Niet alleen huilen maar ook lachen en roddelen. Leuk om te zien hoe mensen met elkaar omgaan. Heel familiair.

Het is een goed geoliede machine, iedereen werkt samen. 10 handen snijden salade, 6 mensen gaan rond met drinken, een paar mensen staan achter de enorme pannen op het houtvuur te roeren in het vlees of de rijst. De stoelen en tafels staan al klaar. Voor het eten wordt genuttigd begint eerst de wandeling naar de begraafplaats. De omhels en begroet stemming slaat spontaan om. Een stoet rouwende mensen loopt verdrietig richting begraafplaats. Een pittige klim in die hitte (helemaal met camera!)

Bij het graf van Hasan Canbek –de mussaib van mijn oom en tante- laat zijn vrouw haar verdriet gaan. Hatun teyze huilt en zingt haar verdriet in klaagzang aan het graf van haar bijna een jaar geleden overleden man. Velen huilen mee. De eerst zo verlaten begraafplaats is nu bomvol met mensen. Er wordt gebeden en heel veel gehuild. Haar zang gaat door merg en been. Mensen huilen om deze man persoonlijk of om een eigen geliefd persoon die ze kwijt zijn geraakt ooit. Na de ceremonie worden er zoetigheden uitgedeeld en mensen stromen weer naar beneden voor de maaltijd.

Het is best vreemd hier alleen te zijn. Nooit eerder ben ik alleen in het dorp geweest; alleen met mijn ouders of zoals laatst met oma en oom. Omdat ik overal rondloop met die enorme camera op de stang die op mijn buik rust val ik op. Mensen vragen wie ik ben, sommigen of ik van SU TV ben, anderen kijken me lang aan en proberen me thuis te brengen. Het valt me op dat niemand zich stoort aan dat ik film, iedereen vindt het prima. Ook als ze niet weten wie ik ben. Toch bijzonder als je bedenkt dat mensen op een zeer verdrietig en persoonlijk moment worden gefilmd nu. Iedereen die vraagt wie ik ben blijkt familie te zijn, van ver of dichtbij. Blijft gek dat gevoel. Als ik zeg dat ik de dochter ben van Sahverdi en Mürset smelten mensen terwijl ik ze aankijk. Ik word geknuffeld en geknepen. Als ze mijn ouders bij naam niet (meer) kennen zeg ik dat ik de kleindochter ben van Abbas Topcu. Ze omhelzen en kussen.

Mensen raken hier echt aan als ze liefhebben; je wordt fijngeknepen, ze ruiken je hals als ze je wang kussen en zeggen zonder rem hele lieve dingen tegen je. Ik word van top tot teen bekeken, anekdotes komen los en mensen laten me niet meer gaan. Daar bovenop die berg in dat kleine dorpje waar ik de vorige dag alleen aankwam voel ik me die dag heel bijzonder...