Vandaag even in Asmali Konak gekeken. Na 2 miljoen entree te moeten betalen mag ik vrij rondlopen. Nou ja vrij, de meeste kamers zijn op slot, stom. Van de slaapkamer van de godmother van de serie, Sümbül ana, hebben ze een verkoopwinkeltje gemaakt. Ach, mooi om eens van binnen te zien zo'n villa maar ook oplichterij en onzinnig. Ik besluit me niet aan te sluiten bij de groep toeristen voor de lunch. Nee, ik ga weer veel liever naar restaurant Dimrit aan de overkant.

Gisteravond heb ik tot bijna 23uur in dat restaurant gewerkt. Nee, niet in de afwas, gewoon op mijn script... Na betalen van de rekening vroeg ik aan de gastheer of het verstandig was de wandeling van 20 minuten terug te maken. Hij bood aan me met de auto van de zaak af te zetten, een service van het restaurant als mensen te veel hebben gezopen of te bejaard zijn of zoals ik alleen EN vrouw zijn. Erg aardig, gekletst in de auto en niets hoeven betalen want service van de zaak. En me laten verzekeren dat het prima is daar de volgende dag te werken...(En nee Alle, ik werd weer niet verliefd ;-)

Ben wel verliefd op de setting en het uitzicht. Ik zit hier vanaf 12 uur en het is al 22:50. Na een half uurtje ongeveer kwamen sommigen vragen wat ik zo druk aan het doen was. Nu heb ik echt een plekje om te werken en te genieten! Intussen heb ik namelijk een eigen balkon gekregen met het prachtigste uitzicht ooit en metelektriciteitin de buurt. En komt er om de half uur iemand vragen of 'Gülsah hanim' iets nodig heeft. En als ik heel lang niets bestel krijg ik een warm kopje thee van het huis. En een telefoonoplader te leen want de accu is leeg. Kon ik dit moment maar langer vasthouden.

Net met Peter Brugman gekletst over hun komst op de 9e. Vreemd hoor, straks filmen we daar waar mijn vader als kind schapen hoedde. Is toch vreemd als je erover nadenkt. En ik denk veel na over die dingen terwijl ik over mijn balkon die enorme filmdecor om me heen aanschouw.

Nu is mijn glas Raki leeg, mijn sigara böregi op en heb ik een houten kont van het zitten. MAAR IK WIL NIET WEG! Balen dat morgen alweer de laatste dag hier is. Om half 6 's avonds word ik opgehaald bij het hotel en naar ALAYLI gereden.

Het zal er druk zijn vanwege de begraafplaatsceremonies. Van overal komen mensen naar de kleine dorpjes om het graf te maken van een voor hen dierbaar persoon. Samen koken, samen huilen, samen slapen in kleine ruimtes. Ik zal de vrijheid, luxe en privacy moeten inruilen voor puurheid, liefde, nieuwe verhalen vol verdriet en humor en nieuwe bekende gezichten. Al wil ik hier niet weg, ik wil ook daar zijn. Ik neem nog 1 glas raki om het af te leren...