Mijn oom en oma hebben mij op mijn verzoek gedropt in een hotel in Ürgüp Kapadokya. Ik wil zo graag even alleen zijn; nadenken over iedereen die ik heb ontmoet, alles op een rijtje zetten, heel lang stom voor me uit staren, nog veel langer douchen (en de geitenlucht van me afschrobben) en even 3 daagjes met niemand rekening houden. Ik had ook kunnen logeren bij de schoonouders van mijn oom die hier om de hoek wonen en mij een kamer willen geven. Maar ik wil eventjes helemaal niemand kennen.Gek is dat...

Zij gaan terug naar Adana. Als de filmdagen naderen zullen we elkaar weer ontmoeten. Mijn oma tenminste, mijn oom kan niet nog eens vrij krijgen. Ik ga de 4e 's avonds alleen terug naar het dorp Alayli. Daar zijn namelijk de jaarlijkse 'mezarlik törenleri' - ceremonies van Alevieten die eens per jaar samen komen om de graven te maken van de in dat jaar overleden mensen. Bijna elk dorp waar ik ben geweest heeft die ceremonie een dezer dagen. Ik ben benieuwd hoe dat is. Omdat Hanim teyze (de mussaib van mijn oom en tante) haar man is verloren dit jaar ga ik naar de ceremonie van Alayli. Omdat iknieuwsgierigben en omdat het goed is om elkaar beter te leren kennen voor het filmen. Ik voel dat het goed zou zijn als ik daar meer ben...

Ik slaap in Kapadokya Palace wat minder een Palace is dan de naam suggereert en ik ga er elke dag op uit mijn mijn laptop om ergens te schrijven. Ik voel een enorme vrijheid. Zo wil ik leven. Onder de mensen zijn, verhalen aanhoren, met hen leven om het ook echt te proeven en me dan af en toe eventjes terugtrekken... De tijd vliegt. Morgen de laatste dag en nacht hier. Man wat is het hier prachtig. Al geniet ik immens van het even alleen zijn (na 2 weken familie en kennissen en logeren bij mensen en leven uit een koffer) soms baal ik dat ik al dat adembenemend moois niet even kan delen met iemand. Het lijkt hier alsof je een andere tijd bent binnen gestapt. Het lijkt een grote filmdecor. De bergen met uitgeholde oude huisjes waar nu nog steeds mensen wonen, de enorme villa's die vergane glorie uitstralen, het is hier zo ontzettend mooi!

Ik wandel vanavond het centrum uit omdat ik wil eten in een restaurant met blijkbaar adembenemend uitzicht. Ik kom langs oude huisjes. Kinderen spelen in lege grotachtige woningen. Vrouwen zitten voor de deur foeilelijke netachtige sjaals te knopen. Dan loop ik langs ASMALI KONAK, een oude grote villa wat ooit decoreerde in een bekende Turkse serie dat ook werd uitgezonden door de NPS. Balen dat mijn zus er niet bij is. Het is van buiten net zo groot en mooi als op tv. Een man vraagt of ik naar binnen wil. Ik zeg dat ik morgen kom. Maar ik wil er dan ook eten en ik heb gehoord dat dat alleen voor groepen mogelijk is. Hij zegt dat als ik om 12uur kom, ik kan aansluiten bij een groep die daar gaat lunchen. Daar gaat hij voor zorgen. Leuk vooruitzicht!!!

En nu zit ik al uren op het dakterras van restaurant Dimrit (check it out op internet!) en geniet van het weer, het uitzicht, de cacik en kagitta pastirma en sarma en natuurlijk een glas Raki. En wireless internet!!! :-)