GOMME

Boven Alayli ligt het dorpje Gomme; iedereen die hier woont kent mijn oom en mijn tante (en mijn vader, moeder, oma en opa). Hier wonen ook 2 ooms van mijn tante. Maar de meeste verwachtingen heb ik van oude Dursun amca. Hij is de broer van 1^ste vrouw van mijn oom Ahmet. Met die zus heeft mijn tante Emine dus in 1 huis gewoond toen ze net met mijn oom Cemal trouwde. Die vrouw overleed heel jong waarna mijn tante de zorg kreeg voor de 4 kinderen van mijn oom. Na de dood van die vrouw trouwde mijn oom Ahmet met de nog veel te jonge zusje van mijn tante Emine. Zo leefden lange tijd 2 broers (Ahmet en Cemal) met 2 zussen (Emine en Gülistan) en de veel jongere broertje Sahverdi (mijn vader). Plus vele vele kinderen.

Deze Dursun is een levend geschiedenisboek weet ik. Hij is een bijzondere man; hij heeft een zeer oude schrift waarin hij wijsheden heeft opgeschreven en waar anderen een boodschap in hebben geschreven. Zo ook mijn oom Cemal 30 jaar geleden. En deze oude Dursun heeft zich allerlei Alevitische gebeden eigen gemaakt en wordt bij begrafenissen of ceremonies uitgenodigd om gepaste gebeden voor te dragen. Ook weet ik nog dat hij een ongeleid projectiel is die heel grappig uit de hoek kan komen die om de zoveel tijd op zijn dijen kletst en ‘vay dünya vay’ roept (Ach wereld ach!). Echt een authentieke hoofd ook.

Als we aankomen in Gomme blijkt Dursun amca niet thuis en we gaan met zijn vrouw buiten zitten. Ze blijken tot over hun oren in het werk te zitten omdat een broer een huis aan het bouwen is. Alle arbeiders en hun vrouwen logeren bij hen. Hier overnachten en langzaam een band opbouwen en vragen stellen zit er niet echt in denk ik. Zijn vrouw heeft veel kwalen, blijkt zich niet veel te herinneren en is ook niet een vlotte prater. We maken tot oom Dursun komt een rondgang door het dorp en ontmoeten de oude buurvrouw (Bessik) van mijn oom en tante, hun nicht Zulfi en haar man en de 2 oude ooms van mijn tante Emine. Wat is iedereen oud geworden en ziek. Heel voorzichtig pols ik hier en daar of er nog anekdotes leven over mijn oom en tante. Maar dat valt best tegen. Op de een of andere manier is in dit dorp iedereen in een soort van survivalmodus alleen bezig met het hier en nu lijkt wel. Het leven is hier hard en ziekte heeft sommigen veranderd in vergeetachtige en in het leven teleurgestelde mensen. Op de een of andere manier krijg ik niet echt the vibe te pakken, maak ik niet echt de contact die ik wil (en wat in het vorige dorp zo natuurlijk ging) en ik besluit mijn opdracht maar even helemaal los te laten en te genieten van de omgeving en de gezichten. De doorleefde vermoeide maar ook zo bekende gezichten…

Als Dursun amca terugkomt kletsen we lang over andere dingen voor ik vertel wat mijn eigenlijke doel is van deze reis. Ik vertel hem dat ik de volgende dag graag wil terugkomen als hij mij mee wil nemen naar Derebasi om mij rond te leiden langs de plekken waar ooit huizen stonden, naar de vervallen begraafplaats wil meenemen om aan te wijzen waar mijn oma en opa liggen, de ouders van mijn oom Cemal en mij onderweg wil vertellen over vroeger. Hij snapt niet goed waarom maar stemt in. Hij leest uit zijn schrift voor. Mijn oma en oom zijn blij omdat ze in dit schrift de tekst vinden van een lied dat mijn opa altijd zong en die ze nergens konden terugvinden. Een lied dat eigenlijk bepleit dat God een verzinsel van de mens is. Bij gebrek aan een kopieermogelijkheden moet ik er foto’s van maken.

We besluiten niet in een huis in Gomme te blijven slapen maar terug te rijden naar Alayli waar we ons inmiddels erg thuis voelen. Onderweg vertel ik mijn oma en oom dat ik de volgende dag alleen wil gaan omdat ik denk dat ik dan zijn aandacht beter kan grijpen. Die nacht blijft mijn oma bij Hatun teyze slapen die ’s nachts bang is en ik speel OKAY (Turkse rummikub) met mijn oom, de heer des huizes Sükrü amca en zijn 24jarige dochter Hicran.