Saimbeyli en Ciftlik

We vertrekken uit Adana met als eerste doel het wat grotere dorp Saimbeyli. Hier moeten we zoeken naar een man die bekend staat als ‘chauffeur Kemal' en zijn vrouw Hanim. Zij zijn oude dorpsgenoten van mijn oom en tante en ook van hun leeftijd. We gaan op weg zonder adres.

Onderweg naar Saimbeyli hebben we geen haast en genieten van de reis. We stoppen om gegrilde vis te eten bij een restaurant omringd door water waar de vis voor je neus wordt gevangen, we stoppen om ‘erik' te plukken (geen idee hoe dat in Nederland heet, een soort groene zure kleine pruimen) of om het uitzicht te bekijken. Ik kom echt in de sfeer...

In Saimbeyli vraagt mijn oma bij het eerste de beste winkeltje naar ‘chauffeur Kemal'. Ons wordt meteen de weg gewezen naarhet huis van ‘Slungel Kemal', zijn bijnaam is blijkbaar veranderd in de loop der jaren. We worden ontzettend hartelijk ontvangen door een magere wat stille man en zijn praatgrage gezellige mollige vrouw. Ze is ontroerd door onze komst. Elke keer als ze me aankijkt kletst ze op haar dijen en roept: ‘veeeey Elif Elif'. (‘Och Elif!) Mijn ogen lijken als 2 druppels water op die van mijn oma's te vroeg overleden zus Elif. En zij was de bloedzuster van deze vrouw. Een bloedzuster kies je voor het leven en die verbintenis wordt kenbaar gemaakt met een ceremonie wat doet denken aan een verloving. Mannen worden bloedbroers en hun vrouwen bloedzusters. Elke keer als ze me aankijkt zie ik haar verder smelten omdat ze aan haar bloedzuster moet denken. Dat zij zo vertederd is betekent dat ik alles mag vragen denk ik maar...

Ze kan niet heel veel vertellen over mijn oom en tante, veel is ze vergeten. Ze weet meer dingen te vertellen over mijn andere oom en tante (Ahmet en Gulistan). Maar wel kan ze vertellen over de liefde en ik hang aan haar lippen.

Ze werd uitgehuwelijkt aan haar slungel Kemal. Ze had hem nooit gezien (niet 1 keer) toen ze ging trouwen. Ze had geroepen dat ze niet wilde, ze huilde en huilde en riep tegen haar moeder: 'Neem jij hem dan als je zo graag wilt!' Ze was nog maar 14 en nog niet eens ongesteld zegt ze. De eerste jaren waren zwaar. Ze kwam inwonen bij zijn familie en wist helemaal niets. Niet wat liefde was en niet wat een huwelijk inhield. Hij was al verliefd op een ander maar zijn familie vond haar niet geschikt.

Het begin van hun huwelijk was zwaar, ze waren als vreemden. Maar nu? Haar ogen lichten op. Nu is ze verliefd op hem, ze kan geen dag zonder hem en houdt zielsveel van hem zegt ze. Hij glundert. Langzaam komt ook hij los. Hij draagt zelfs een gedicht voor die hij voor haar heeft geschreven. Wat een romantiek en geluk!!!

Voor we weggaan vraag ik hen of ik misschien -als het zo loopt- terug mag komen met een cameraploeg, al kan ik niets beloven. Ze drukt me op het hart dat dit voortaan ook mijn huis is en dat ik mag meenemen wie ik maar wil. En nog eens wat dieper praten over de liefde doet ze maar wat graag!

We rijden verder naar het kleine en groene dorpje ‘Ciftlik' wat letterlijk boerderij betekent. Helaas blijkt de vrouw voor wie we komen voor enkele weken naar de stad te zijn gegaan. Haar zoon Necati en zijn vrouw openen het huis en we krijgen eten, warme thee en frisse bedden. Herlijk want het is hier zo koud dat ik 2 paar sokken aan heb en een warme vest. Ik ben al bijna weer vergeten hoe warm en plakkerig Adana was...